معراج مومن در زندگی روزانه؛ نماز یعنی رهایی از دست‌وپا زدن در نیازها | نماز سهم مومنانه ولایتِ الله را افزایش می دهد

چرا مومن در زندگی تلاش می‌کند اما نمی‌دود؟ حجت‌الاسلام سید مهدی حسین‌زاده در گفت‌وگویی با خبرنگار صد آنلاین ، از راز مدیریت آرامش در نماز روزانه سخن می‌گوید.

خبرنگار: جناب استاد، شما در جلسات اخیر بر این نکته تأکید کرده‌اید که نمازهای یومیه، سهم مومنانه انسان را میان دو ولایت ـ ولایت‌الله و ولایت شیطان ـ تعیین می‌کند. این تعبیر دقیقاً به چه معناست؟

حجت‌الاسلام حسین‌زاده: انسان در هر شبانه‌روز، در حال توزیع نیروی وجودی خود میان دو جاذبه است؛ یکی جاذبه ولایت خداوند، دیگر جاذبه ولایت شیطان. نماز، نقطه بازگشت مومن به مدار الهی است. هر رکعت، سهمی از عمر روزانه را از دست شیطان بازمی‌ستاند و آن را وقفِ نور می‌کند. به همین جهت، نمازهای یومیه نه تکرار، بلکه تقسیم زمان به فرصت‌های الهی‌اند.

خبرنگار: شما تعبیر زیبایی دارید: “معراج مومن در نماز، یعنی زندگی بدون دست‌وپا زدن در نیازهای روزانه.” لطفاً بیشتر توضیح دهید.

حجت‌الاسلام حسین‌زاده: بله، مومن در نماز از مدار نیازهای مضطرب بیرون می‌آید؛ نه اینکه نیاز نداشته باشد، بلکه نیازهایش را با آرامش می‌چرخاند. نماز، نقطه‌ٔ تعادل میان کار و آرامش است. کسی که اهل نماز است تلاش می‌کند، اما نمی‌دَود. فرق میان زندگی مؤمنانه و زندگی دنیازدگی همین است.

اسلام میان «تلاش مؤثر» و «دوندگی بی‌ثمر» مرز می‌گذارد. مومن برای معاش حرکت می‌کند، ولی قلبش نمی‌لرزد؛ در نیازهایش دست‌وپا نمی‌زند. این آرامش، هدیهٔ معراج نماز است.

خبرنگار: یعنی نماز به‌نوعی نظامِ مدیریتِ آرامشِ انسان در زندگی روزمره است؟

حجت‌الاسلام حسین‌زاده: دقیقاً. نماز روزانه، کلاس تمرین برای مدیریت خودِ مشغله‌هاست. اگر کسی پنج‌بار در روز توقف کند و دلش را در مدار قبله بیاورد، در باقیِ ساعات، دیگر اسیرِ اضطرابِ کارها نمی‌شود؛ بلکه کارهایش به او خدمت می‌کنند، نه او به آن‌ها. این همان اشتراک مومنانه در ولایت‌الله است؛ یعنی دل آرام، کار مؤثر، و زندگی بی‌اضطراب.